NORVEGIA

NORVEGIA

regnum Europae septentrionalis versus Oceanum Germanicum situm, vulgo Norweg, quae est, si interpreteris Septentrionalis Via. Nort enim Germanicâ linguâ. Septentrionem significat, Weg, viam. Fuit regnum Norvegiae aliquandiu florens, imperiumque tenuit per Daniam, Frisiam, insulasque adiacentes, donec domesticum imperium per hereditariam successionem administratum fuit. Postea sub interregno, consensu procerum institutum est, ut reges per electionem susciperentur; Baudrandus sic habet: Norvegia, regnum amplum Europae, ad Arctos extensum, quod vulgo Norwege dicitur; estque a faucibus sinus Codani et Scania provincia Daniae, usque ad promontorium Boreale

et Lapponiam, sed non aeque latum, habens ad ortum Sueciam et ad occasum mare Germanicum. In eo sunt quinque provinciae seu praefecturae, nempe Aggerhusia, Aggerhuss, Bergensis, Bergenhuss, Nidrosiana, Dronthemhuss, sub qua subpraefectua Saltensis, Salten. Wardhusiana, Wardhuss, et Bahusiana, Bahuss. Sed haec ultima subest nunc Regi Sueciae pace Roschildiensi. Separatur a Sueciae regno Seuô monte; et ibi fuêre Sitones populi, Sansone, Brietiô, et aliis testibus. Urbs Norvegiae caput est Nidrosia, Dronthem. Pendent etiam ex Norvegia islandia insula, in quam Norvegi, tyrannidem Haraldi fugientes, Duce Ingolfô, migrârunt, A. C. 860. Gronlandia, Spitzberga, et Schetlandicae insulae supra Orcades. Extenditur autem Norvegia a septentrione in meridiem per 300. milliaria Germanica, et longa montium nive perpetua contectorum intercessione a Succiae regno disterminatur, cum Iemptia et Harria provinciae Norvegiae trans Sevum montem nunc subsint Regi Sueciae ab A. C. 1645. pace ad Bromsbroam. Norvegia, de cuius conversione, vide Hug. Grotium in Histor. Iongob. alias Reges habuit proprios, inter quos magni imprimis nominis Canutus fuit, cuius operâ Lotharius Imperator in Dania, Suecia, Norvegia, Gronlandia et Islandia Episcopos instituit, circa A. C. 1133. Is moriens filiis Sueino Norvegiam, Canuto Daniam, et Haraldo Angliam reliquit, Saxo Grammat. l. 10. Spangeb. in Chron. Acho autem, A. C. 1264. Scoticâ expeditione infelix, maerore animi obiit. Buchan. hist. Scot. l. 7. postquam Islandi Haquino Regi se submisissent, A. C. 1261. Postmodum Magnus Sueciae Rex per matrem, Norvegiae quoque haeres, illam Haquino filio reliquit, A. C. 1343. Crantz. Hist. Dan. l. 6. Cuius fil. Olaus, patre mortuô, illam Daniae adiunxit, A. C. 1375. Post quem Ericus VIII. Daniae, Sueciae, Norvegiaeque Rex declaratusest, A. C. 1396. qui diuturnis bellis attritus, relictis regnis, privatus consenuit. Ab A. C. 1387. (quô Aquinus Daniae Rex, ex Margareta Waldemari 3. filiâ, nullâ prole susceptâ, decedens utrumque regnum, Erico Duci Pomeraniae reliquit, cuius successorem Christophorum excepit Christiernus, fil. Dieterici, Comitis Oldenburgici, A. C. 1448.) usque ad nostram hanc aetatem regni Daniae dominatui hereditario obnoxium mansit, iuribus tamen et privilegiis suis sartis et tectis conservatis. Vide Golnitzium, Cluv. Sanson. Brietium, in Geograph. etc. Coeterum habet ab Ortu Sueciam, ab Austro Daniam, ab Occasu et Septentrione Oceanum. Ex eius Praefecturis Wardhusiensis, in extremo Borea, post Sueciam et Lappiam ad 73. grad. Elev. Poli sita est, a qua haud procul abest Caput Noortkyn, olim promontor. Rutubas, quod maximae Europae latitudinis unum terminum ponunt Geographi. Iunxit hoc Regnum Daniae Regno Olaus V. Rex Daniae in locum Waldemari III. electus, et Hauqini Regis Norvegiae ex Margarita, celebri illa Arctoa Semiramide, filius, quod

factum circa A. C. 1377. Vide Pontanum Histor. Danicae l. 8. Unde hodierni Daniae Reges Daniae, Norwegiae, Vandalorum et Gothorum Reges dicuntur; et licet Duces Holsatiae a Norvegia quoque denominentur, Heredum singulari id fit nomine: Insignia Regni Leo cum bipenni, eiusdem Regis insignibus, quae numerosis abundant imaginibus, inserta conspiciuntur. Imprimis autem Heredes se Norvegiae dixêre Dami, a quo maximâ libertatis parte Norvegi a Christierno II. multati sunt, ob sedit ionem concitatam ab Hermolao seu Herlof Hudfad, quem captum consiliô et ope Matthaei Episcopi Opsoliensis rotae Rex imposuit, frustra Suecis contra nitentibus, et Losâ, Elsburgô ac Dorestenâ captis ac deletis. Ipse tamen postea, cum regnô aliquandiu extorris, tandem militibus in Frisiâ conductis et Hollandis, iussu Caroli V. Imperatoris auxiliantibus, illud repetiturus, in Seelandiam appellere conaretur, in Norvegiam reiectus, et post Aggershusam frustra obsessam, a Canuto Guldenstern victus captusque est, Phil. Iac. Spenerus Sylloge Geneal. Histor. Nec omittendum, inter Daniae Regum Dynastias, de quibus compendiose agit Swaningius in Chronol. prolixius Pontanus lib. cit. post Dynastiam Danorum, seu Selandorum, Dano-Suecorum, Gothlandorum, Scanorum, duas Norvegorum Regum sequutas esse, quarum prior ab Olao Vegeto, ad Sivardum Ring, Regem sexagesimum tertium, annorum fuit 485. Regesque habuit 22. Posterior, a Sivardo II. ad Sueonem Esthritium, Regem octogesimum, per annos 237. extensa, 17. Reges dedit: Cui successit Dynastia Anglo Danorum seu Sueonidarum, et Oldenburgica, hodieque durans, etc. Vie Alb. Crantzium in Daniae, Suediae et Norvegiae Chron. Stephanum Ioh. Stephanium, in Tractat. variis de regno Daniae et Norvegiae Insulis adiacentibus, Ioh. Martinum Schlangerupensem in Chronico Norvegiae, Auctorem Anonymum Historiae Orbis Terr. Geogr. et Civ. c. 5. de Regno Daniae, Phil. Iac. Spenerum libro locoque supra cit. etc. ut et supra, in voce Nortmanni. Hornio antiquitus Norvegia sub variis fuerat Regulis, tempore Carolovingorum Nordmannia dicta (unde circa A. C. inprimis 800. immensa illa Nordmannorum agmina per Gallias, Britannias, Germanias diffusa) Primus universam regionem Imperiô complexus est Haraldus praefatus, circa A. C. 878. conditor regiae Harfagerorum, i. e. Comatorum, familiae, quae per 6. saecula continua regno praefuit, usque ad Olaum, de quo supra. Ex Norvegia, Islandia colonos accepit, circa A. C. 900. cum pulsi ab haraldo Reguli aliquot cum familiis suis eo se receperunt, confluentibus aliis paulatim aucti. Et quidem Islandi hi initio liberi fuerunt, suamque habuerunt Rem publ. donec Norvegiae Reges ius in eos, tamquam originis suae, praetenderent, in quorum etiam potestatem postmodum illi cesserunt. Mexicanos vero, dum Norvagorum seu Norvegorum per Gronlandiam propaginem esse contendit Hugo Grotius, Abrahamum Mylium sequutus, assensum non impetrat, exstantque contra doctissimae Iohannis de Laet observationes, ubi ostendit nec rationem temporum, nec morum, nec linguae, nec antiquorum traditionem

pati, ut origo Mexicanorum a Gronlandis deducatur. At Orcades et Hebrides Insulae ad Scotiam sitae incolas ex Norvegia acceperunt, ac illius proin Regibus diu subiectae fuêre: donec, bellis aliquoties inter Scotos ac Norvegos de possessione illarum recrudescentibus, tandem Aquinus Norvegiae Rex eas Alexandro III. Scotiae Regi concessit. Quô factô cum nihilominus controversiae minime cessarent, Christianus I. Daniae Rex Iocobo III.

Regi Scotiae, eas cum filia sua in dotem dedit, de qua transactione authenticas se vidisse tabulas, refert Buchananus. Hiberniam quoque Norvegos sub potestatem redegisse, docet idem Hornius Orb. Pol. Part. 3. p. 52. Primussidem Christianam genti tradidit Olaus I. Haraldi aliquoties dicti nepos. Nec omittenda Helsingiae mentio, quae potens olim per Norvegiam et Sueciam Regnum, et a Scania usque in Potniam, Lappiam ac Scrito-Finniam extensum, tandem a Regibus Sueciae destructum atque in provinciam redactum est, unde hodie nulla eius memoria superest, nisi in Helsenburgo et Helsinora, ad Sundam, castris. Idem Orb. Imper. p. 238. et 239. NORVEGIAE URBES PRAECIPUAE: Ansloga, Opsto. Bahusia, Babus, nunc sub Suecis. Bergae, Bergen. Christiana. Vide Ansloga. Fridericostadia, Fridrickstadt. Nidrosia, Drontheim, regni caput. Saltzberga, Saltzberg. Stavangria, Stavanger. Tonsberga, Tonsberg. Wardhusia, Wardhus.